zaterdag, 23. juli 2005 - 16:33

De Vierdaagse dag 4

Een wat later verslag, na de finish stond alles in het teken van het feesten. Zoals het ook hoort. Want ik heb het gehaald, 4x 50km lopen. Het zag er in de ochtend anders uit. Net als de donderdag begon het met een dip. Voor de derde achtereenvolgende dag een groot deel door Nijmegen lopen via eenzelfde route is ook niet echt leuk. Maar was het gisteren vooral mentaal, vandaag speelden de spieren mij parten. Een enorm zeurende pijn hield mij in de greep.

Mijn twee maten, Guido en Denise, moest ik dan ook laten lopen. Ik liep een eigen tempo, vechtend tegen pijn. Niet dat het nu zo zeer deed, maar ik wilde het gewoon niet voelen. Al snel besloot ik bij de eerste Rode Kruispost te stoppen. Daar kun je je ook laten masseren en dat leek me zeker geen overbodige luxe. Ik hield al rekening met de opmerking dat het beter was helemaal te stoppen. Eindelijk bij de EHBO post ging het weer iets beter. Johan Vlemmix was er ook, voor zijn blaren. De masseur leverde voortreffelijk werk. Na de massage voelde alles weer een heel stuk beter. Snel weer op pad, ik zat duidelijk in de achterhoede. Groot voordeel is dat je lekker kunt doorlopen, er zijn maar weinig mensen vlak voor je. Nog ruim voor Grave zat ik alweer in de grote groep. En bij post nummer twee was ik al bijna bij Guido en Denise. Op het moment dat ik bij die post was,
waren zij net weg.

Na even goed eten en drinken weer op pad. Ondertussen was het gaan regenen. Niet echt fijn, maar ach, het is de laatste dag. De eerste kilometers ben ik opgetrokken met een andere loper. Gezellig praten, dat helpt altijd wel. Ik loop van de ene persoon naar de ander, het gaat lekker. Steeds een praatje tussendoor, weer tempo verhogen en dan weer even verder praten. Een klein dipje voor Beers, waar ik Guido en Denise weer tegenkom bij het Rode Kruispost. Zij vertrekken wat eerder, want ze zitten er ook langer en het is koud. In ieder geval te koud om lang te blijven zitten. Ze verwachten dat ik ze wel in zou halen. Dat doe ik uiteindelijk in Cuijk, zonder dat ik het in de gaten heb. De route naar Cuik is heerlijk. Heel veel slap ge-ouwehoer met andere wandelaars. Ondanks pijnen is iedereen in een opperbeste stemming. Logisch, het is de laatste dag!

Net voorbij de pontonbrug zit Paulette met een paar andere vrienden. Ik ben erg blij ze te zien en het eerste wat ik tegen Paulette zeg is 'ik ga het halen'. Ik raak in extase, ik ga beseffen dat ik het ook echt ga redden. Een heerlijk gevoel. In Cuik krijg ik ook de gladiolen al. Guido en Denise komen iets later. Omdat ik al lang zit, ga ik toch maar weer alleen verder. Waarbij ik gezelschap krijg van een vrouw die haar eerste Vierdaagse loopt. Een erg gezellig type. We praten over van alles en nog wat, maar toch vooral over vierdaagse-ellende. Zo heeft zij per ongeluk zonnebrandcreme in haar ogen gesmeerd die ochtend. En we zijn allebei verbaasd wat een vierdaagse lopen met je doet. Normaliter kan ik hoempapa en Frans Bauer niet aanhoren. Maar met de vierdaagse wel. En vrijwel tegelijk zeggen we 'en ik zing het nog mee ook!'. Wat een feest van herkenning.

De weg van Mook naar Nijmegen is geweldig. De vrouw heb ik achter me gelaten, ons tempo is te verschillend. Bij vlagen is het erg gezellig langs de route. Soms zijn de mensen wel heel erg stil. Maar bij de lopers is de stemming super. We zijn er bijna. Nou ja, nog een dikke tien kilometer. Maar toch. De binnenkomst in Nijmegen is geweldig zoals altijd. Het enige lastige zijn de militairen. Die moeten in groepen lopen, niet zelden voorafgegaan door een band. En dat tempo is langzaam en ze nemen de hele weg bijna in beslag. Passeren kost moeite, wat ook lastig is om je eigen looptempo vast te houden. Want je wilt toch lekker blijven lopen. Als ik de Via Gladiola bereik, schieten bijna de tranen in mijn ogen. Ik weet nu zeker dat ik het ga halen. Ik heb een zware mentale dip en de spierpijn overwonnen. Het voelt voor mij ook echt als een overwinning. Als ik mijn tweede medaille op heb gehaald moet ik ook even bijkomen. Even alles verwerken, ik ben te moe om te fotograferen. Maar geniet met volle teugen. Ruim een half uur na mij komen ook Denise en Guido over de finish. Wat een heerlijk gevoel. Ik ben in een superstemming, ook al zijn alle spieren zo'n beetje stijf. Lang blijven we niet hangen. We gaan naar de kroeg waar we iedere middag hebben gezeten. Paulette en de andere vrienden zitten er al. Het bier mag nu gaan vloeien en dat doet het ook ruim. Het is feest, we hebben het gehaald! Ik ben echt enorm blij en trots. Trots op mezelf, maar ook op de andere lopers. Wat een prestatie. De avond zou nog veel meer lol en vooral veel meer alcohol brengen. Maar we hebben het verdiend. Volgend jaar weer? Waarschijnlijk wel, al wil ik er nu even niet aandenken. Ik zit nog in een ros van dit jaar. Een mooi vierdaagse jaar, waar ik mezelf een paar keer ben tegengekomen, maar ook weer veel geleerd heb over mezelf. En een jaar waar ik vooral heerlijk van heb genoten. De galdiolen staan nu te pronken op mijn tafel!
Provincie:
Tag(s):