Duitse droom aan diggelen

Grosso en Del Piero schoten raak en dompelden een complete natie in rouw. Het Westfalen Stadion was niet langer een onneembare vesting voor de tegenstander van 'Die Mannschaft'. Tot dolle vreugde van De Azzuri, die na twaalf jaar weer in de finale van een Wereldkampioenschap staan.

Voor aanvang van de halve eindstrijd was er weinig hoop op sprankelend voetbal. Klinsmann had de aanvallend ingestelde middenvelder Schweinsteiger, ingeruild voor de meer controlerende Borowski. Italië trad slechts aan met Toni in de spits. Een schaakspel werd gevreesd, maar vreemd genoeg zat er wel degelijk avontuur in het spel van beide ploegen.

Met name Italië zocht meer de aanval dan aangenomen. Camoranesi op rechts en Perrotta op links zochten voortdurend de diepte en op het middenveld heersten Pirlo en Totti ten opzichte van Ballack en Kehl, de vervanger van de geschorste Frings. Het leverde een aantal goede kansen op voor de Azzuri.

De grootste kans was voor Perrotta ,die door Totti vrij voor doelman Lehmann werd gezet. De aanname was echter ondermaats, waardoor Lehmann erger kon voorkomen. Ook Toni was dichtbij. Zijn inzet, na een voorzet van de doorgekomen linksback Grosso, werd echter geblokt door Metzelder.

Die mogelijkheden, opgeteld bij de legio vrije trappen en corners waarmee de ploeg van Lippi gevaarlijk werd, gaven de Italianen het recht op een voorsprong. Duitsland wist daar niet meer tegenover te stellen dan een counter waarbij Klose, Schneider in stelling bracht. Het schot van de rechtermiddenvelder was echter te gehaast en ging over.

In de tweede helft waren de rollen eningszins omgedraaid. Duitsland werd sterker en zag dat gestaafd door kansen van Klose en Podolski. De Werder-spits zag een run, dwars door het hart van de defensie, pas dichtbij het doel afgesneden door Buffon. De doelman van de Italianen stond weer op de goede plaats toen Podolski verrassend vanuit de draai schoot. De mogelijkheden werden gecreëerd rond het uur.

Beide ploegen beseften vanaf dat moment, dat er een finaleplaats op het spel stond. Er werd ineens heel voorzichtig gespeeld en voorkomen was plots belangrijker dan creëren. Klinsmann probeerde de patstelling te doorbreken door met Schweinsteiger en Odonkor, verse krachten op vleugels in te brengen. Van doorslaggevend belang waren de wissels ditmaal niet. Omdat Lippi slechts Gilardino voor Toni bracht, kregen de aanvallende intenties van de Italianen ook geen impuls. Dat het duel uitdraaide op een verlenging was dan ook een logisch gevolg.

Daarin durfde Lippi het wel aan om meer aanvallender te gaan spelen. Iaquinta kwam voor Camoranesi en die wissel sorteerde gelijk effect. De organisatie bij de Duitsers was even weg en dat leverde riante mogelijkheden op voor de Italianen. Eerst was het Gilardino die op de achterlijn Metzelder wegzette, doordong tot in de zestien en daar, na Ballack fraai uitgekapt te hebben, op de paal schoot.

Een minuut later had de 0-1 alsnog kunnen vallen. Een vlammend schot van Zambrotta spatte echter op de lat uiteen boven de kansloze Lehmann. Bekomen van de schrik herpakten de Duitsers zich. Voor Lippi het sein om er nog maar een invaller in te gooien. Geheel tegen de landscultuur kwam aanvaller Del Piero voor middenvelder Perrotta. Het bracht risico's met zich mee, want op het middenveld ontstond de nodige ruimte. Dat werd vlak voor het einde van de eerste helft van de verlenging bijna fataal voor Italië. Geheel vrijstaand, kopte het eindstation van een razendsnelle uitbraak, Podolski, een voorzet van Odonkor echter naast.

In de tweede helft van de verlenging gingen beide teams echt op zoek naar een treffer. Del Piero treuzelde voor Lehmann te lang met schieten en verprutste daarmee een kans. In de tegenstoot was Duitsland levensgevaarlijk. Podolski werd geheel vrijstaand aan de linkerkant van het veld gevonden, maar zag zijn inzet opnieuw prachtig gekeerd door de uitblinkende Buffon.

Het was symptomatisch voor de wijze waarop het spel zich in de slotfase ontwikkelde. Het ene gevaarlijke moment wisselde zich snel af met het andere. Omdat aan geen van beide zijden het geluk een handje hielp, leek het duel ook na 120 minuten voetbal doelpuntloos te blijven. Leek, want in de laatse minuut viel de bal na een bekeken passje van het brein Pirlo voor de voeten van Grosso. Zijn gekrulde inzet was Lehmann te machtig. Het was de knock-out voor de Duitsers, die in hun blinde aanvalslust in de laatste seconde nog een dodelijke counter om de oren kregen. Ditmaal stond Del Piero aan het kanon om de Duitse droom helemaal aan diggelen te schieten.