Gemeente wil exploitatie vrouwen in seksindustrie aan banden leggen

Nog steeds worden vrouwen uitgebuit, is er sprake van vrouwenhandel en gedwongen prostitutie. Om hier een halt aan toe te roepen pleit het college voor een aantal maatregelen dat deels door de gemeente zelf en deels door het Rijk getroffen moet worden.

Kern is dat het eenzijdig voordeel trekken uit de exploitatie van vrouwen in de seksindustrie - zonder tegenprestatie - verboden moet worden. Bordeelhouders, escortbemiddelaars en beschermers die door vrouwen worden ingehuurd, mogen in de toekomst alleen nog hun werk doen nadat zij van de overheid een vergunning hebben ontvangen. Met verblijfsverboden en financiële maatregelen (belastingaanslagen, intrekken uitkeringen) gaat het college daders van gedwongen prostitutie hard aanpakken.

De leeftijd van prostituees moet omhoog van 18 naar 21 jaar. De maatregelen zijn onderdeel van een reeks barrières waarmee de gemeente een dam wil opwerpen tegen uitbuiting in de seksindustrie. De Amsterdamse aanpak bestaat uit drie stappen: preventie, ontmoediging en opsporing, vervolging. Dit staat in de nota ‘Oud Beroep, Nieuw beleid, Prostitutie 2007-2010’ die vrijdag 14 december naar de gemeenteraad is gestuurd.

Het principe van het barrièremodel is het ontmoedigen of tegenhouden van (potentiële) daders door op verschillende gebieden barrières op te werpen. Zo wil Amsterdam op ruimtelijk-fysiek terrein verblijfsverboden opleggen aan souteneurs op de Wallen. Daarvoor moet een passage worden toegevoegd aan de Algemene Plaatselijke Verordening (APV). Hierdoor wordt het ondersteunen van prostituees - zoals geld aannemen en/of doelloos hangen in de deuropening van een raambordeel - in de overlastgebieden verboden.

Amsterdam wil een nieuwe wet om gedwongen prostitutie beter aan te pakken. Weliswaar zijn in de seksindustrie uitbuiting en dwang al strafbaar, maar in de praktijk zijn die misstanden vaak alleen aan te tonen met een aangifte van het slachtoffer. Helaas klopt slechts een op de twintig slachtoffers aan bij de politie.

De gemeente vraagt daarom aan het Rijk om de wet zo aan te passen dat ‘eenzijdig, rechtstreeks financieel voordeel trekken uit een relatie met een prostituee’ strafbaar wordt, ook als dit niet aantoonbaar tegen de zin van de prostituee gebeurt. Dit betekent dat het niet langer is toegestaan geld te verdienen aan prostituees zonder daar iets voor terug te doen, zoals een raam verhuren, bemiddelen richting klanten of zorgen voor beveiliging.

Een andere landelijke maatregel die het college voorstelt is het verhogen van de minimumleeftijd voor prostituees van 18 naar 21 jaar. Het college wil ook dat de wet Bibob, net als bij de bordelen, voortaan ook op de escortbedrijven wordt toegepast. Amsterdam benadrukt het belang van landelijke regelgeving, omdat de branche bovenlokaal opereert. Om die reden heeft Amsterdam tot op heden geen vergunningsysteem willen invoeren.

Nu het Rijk heeft toegezegd een landelijk vergunningstelsel in te stellen, zal Amsterdam met een lokale vergunning beginnen om de branche te reguleren. Naast alle maatregelen die genomen worden om de criminaliteit in de prostitutie tegen te gaan, heeft het college ook grote aandacht voor de hulpverlening aan prostituees. Zo wil het college een programma maken om prostituees weerbaar te maken tegen mensenhandelaren.

Hierin zullen zowel zakelijke, gezondheidstechnische als psychologische aspecten aan bod komen. Het Hulp, Advies en Gezondheidscentrum voor prostituees, dat begin volgend jaar opengaat, zal dit programma aanbieden.