Grote Kerk ouder dan gedacht

Tijdens het archeologisch onderzoek ter plaatse van de Grote kerk werden in 1997 de resten aangetroffen van het tot nu toe oudst bekende deel van de begraafplaats rondom het kerkgebouw.

Van de begraafplaats resteerde niet meer dan enkele lagen begravingen boven elkaar, waarbij zich direct boven deze graven de funderingen van één van de oudste voorgangers van het huidige kerkgebouw bevond. Deze fundering, een zogenaamde kistfundering bestaande uit twee delen opgaand muurwerk met daartussen een puinlaag, is ingegraven tot een niveau boven de aangetroffen graven.

In 1997 zijn uit de lagen van de begraafplaats twee botmonsters verzameld die onlangs zijn opgestuurd en door middel van een zogenaamde 14C-datering zijn onderzocht. Middels deze methode kan bij benadering worden vastgesteld hoe lang het geleden is dat een persoon of object van organische aard is blootgesteld aan de reguliere radioactieve (en ongevaarlijke) straling die op aarde voorkomt. Door vervolgens middels een ijkingscurve terug te rekenen, kan bij benadering het tijdstip van overlijden worden vastgesteld.

De resultaten van beide begravingen zijn gemiddeld volgens de gangbare methoden. Daaruit bleek dat het menselijk botmateriaal gedateerd moet worden in de tweede helft van de elfde eeuw tot aan het begin van de veertiende eeuw. Ook zijn resultaten van het archeologisch onderzoek zoals de bestudering van de opeenvolgende aardlagen (stratigrafie) en plaats binnen de kerk meegenomen. Daaruit volgt een datering begin twaalfde eeuw tot aan einde van twaalfde eeuw. Hiermee mag verondersteld worden dat de eerste Bredanaars reeds gedurende de twaalfde eeuw hun laatste rustplaats vonden op een begraafplaats rondom het huidige kerkgebouw. .