Sloop van markante hoogbouw

Eerst kantelden de 3 kopgevels van de zg. Sterflat naar binnen. Daarna zijgde de binnenkern ineen. Het springen duurde maar kort en de trillingen bleven beperkt door de opeenvolging van de explosieven.

Na de plof was er vooral veel stof, dat afhankelijk van de weersgesteldheid meer of minder overlast zal veroorzaken. De sloper liet in het direct aangrenzende gebied maatregelen nemen om het stof op te ruimen door de wegen te vegen en de ramen te laten wassen.

Vijverdal koos voor de springmethode omdat de trillingsoverlast daarbij geringer is dan bij de traditionele sloopmethode. Bij de traditionele methode wordt het gebouw van onder af door een kraan afgeknabbeld en is er sprake van torsiekrachten en forse trillingen gedurende een lange periode. Door het toepassen van de springmethode omzeilt men deze factoren en kan de geluidsoverlast bekort worden met 4 -6 weken.

Met voorbereidingen op de eigenlijke plof is men begin januari al gestart. Uit het gebouw zijn verschillende materialen gedemonteerd en gescheiden afgevoerd. Het in beperkte mate aanwezige asbest werd eveneens volledig verwijderd. De onderste verdiepingen werden ingepakt met gaas en doek om het wegspringen van kleinere delen zoveel mogelijk te voorkomen. Na de implodatie neemt het verder afvoeren van het restafval nog een 12-tal weken in beslag.

Vijverdal sluit met de sloop van de hoogbouw een bouwperiode af van meer dan 6 jaar. De psychiatrie in Maastricht heeft anno 2007 een volledig vernieuwde huisvesting gekregen. Naast een nieuwe kliniek en hoofdentree zijn kleinschalige woonvormen op het terrein gebouwd en een verpleeghuis voor psychogeriatrie. Cliënten en personeel vinden de nieuwbouw een grote verbetering.

De markante hoogbouw oftewel de Sterflat, is vanaf de bouw in 1972 beroemd en verguisd. Hoogbouw voor psychiatrie was destijds een gedurfd concept. Al vlug bleek het echter geen goed concept te zijn. Voor de gesloten afdelingen op de verdiepingen waren geen buitenruimten voorhanden; de balkons waren vanwege het gevaar voor suïcide niet toegankelijk.

Het gebouw was ook te groot en stond voor een deel leeg. Bovendien was de hoogbouw niet geschikt voor langdurige huisvesting. Tenslotte voldeden de twee en vierpersoonskamers niet meer aan de privacy-eisen. Bouwtechnisch bleek dit typisch zeventiger jaren gebouw slecht aan te passen.

Vijverdal heeft jarenlang gezocht naar een andere bestemming voor dit kolossale gebouw, echter zonder succes. Pas in 2001 kreeg de instelling toestemming van het Ministerie van VWS om het gebouw te slopen.