De behandeling van depressies schiet echter nog zodanig tekort dat het effect op de toestand van hartpatiënten nihil is. Dat stelt hoogleraar Medische psychologie Peter de Jonge op 14 november in zijn inaugurele rede aan de Universiteit van Tilburg. De diagnostiek en behandeling van depressie moet volgens hem drastisch worden verbeterd.
Hart- en vaatziekten en depressie zijn wereldwijd de twee ziekten die de meeste ziektelast veroorzaken. Ze zijn ook aan elkaar verbonden: uit onderzoek is gebleken dat een depressie de kans op hart- en vaatziekten verhoogt. Andersom verhoogt een hartaandoening de kans op een depressie. Daarnaast leidt de combinatie van hart- en vaatziekten en depressie vaak tot een slechter verloop van de hartziekte. Betekent dit nu dat we voortaan alle hartpatiënten moeten screenen op depressie en daarna behandelen om hun hartprognose te verbeteren?
Volgens hoogleraar Peter de Jonge zit de werkelijkheid ingewikkelder in elkaar. Niet alleen blijken de zogenaamde 'effecten' van depressie op het hart veel kleiner dan verondersteld. Belangrijker is dat de huidige diagnostiek en behandeling van depressie tekort schiet. Slechts ongeveer 2% van de depressieve klachten wordt beter verholpen met antidepressiva dan met een placebo, blijkt uit recent onderzoek. De mogelijke effecten van depressiebehandeling op de hartprognose zijn dan ook te verwaarlozen.
Voor de toekomst is een betere psychiatrische diagnostiek noodzakelijk, stelt De Jonge, waarbij ook beter onderscheid gemaakt wordt tussen verschillende emotionele stoornissen. Daarnaast moeten we naarstig op zoek naar nieuwe behandelvormen. En als we depressie zelf niet goed genoeg kunnen behandelen, dan moeten we vooral de consequenties ervan voor de hartziekte zien te verminderen. Dat kan bijvoorbeeld door mensen meer te laten bewegen of door ze te stimuleren om zich beter aan de behandelvoorschriften van de cardioloog te houden.
