Waren het eerst uitsluitend familieleden zoals ouders, broers, zussen en kinderen, die als genetisch verwanten bij leven doneerden, nu is er een toename van wildvreemden die de medemens wil helpen zonder daar een emotionele band mee te hebben.
Opvallend is bovendien dat deze barmhartige donoren voornamelijk werkzaam zijn bij liefdadigheidsinstellingen of een christelijke levensovertuiging hebben. Ook waren de meeste donoren al bloed- of beenmergdonor.
Dat meldt het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde zaterdag in een onderzoek naar nierdonatie in het Erasmus MC in Rotterdam. Artsen en specialisten van het Erasmus stelden een programma op voor Samaritaanse nierdonatie in de periode van 2000 tot en met 2008.
In deze periode meldden zich 110 personen voor anonieme donatie waarvan er 48 medisch geschikt bleken. In 35 gevallen had aan het eind van het programma daadwerkelijk nierdonatie plaatsgevonden.
In Nederland bestaat nog steeds een groot tekort aan nieren voor transplantatie. De gemiddelde wachttijd bedraagt momenteel 46 maanden. 20 tot 25% van de patiënten die op de wachtlijst komt, zal door het tekort nooit een transplantatie ondergaan.
Om het aantal niertransplantaties te vergroten, werd het nationale donor-ruilprogramma ontwikkeld. Dit Nederlands initiatief is inmiddels uitgegroeid tot het grootste en succesvolste ter wereld. Voor patiënten voor wie het moeilijk is in de familiekring een passende nier te vinden, biedt het Samaritaanse programma uitkomst.
Bij Samaritaanse donatie gaat het om donatie bij leven ten gunste van een onbekende ontvanger. Het verhaal van de barmhartige Samaritaan is een parabel uit de Bijbel waarin iemand onbaatzuchtig en onverwacht een hulpbehoevende helpt en steunt.
Het Samaritaanse programma werd in 2000 gestart nadat een donor zich meldde bij het Erasmus MC. De man had zijn nier niet kunnen doneren aan zijn inmiddels overleden vrouw, maar wilde wel iemand anders helpen. Sindsdien neemt het aanbod van dergelijke potentiële donoren gestaag toe.
