Dit blijkt maandag uit het deze week verschenen rapport ‘Ouderen en het zelfgekozen levenseinde’. Het rapport geeft een overzicht van alle beschikbare kennis over ouderen die een wens tot levensbeëindiging hebben zonder dat daar ondraaglijk lijden als gevolg van een ernstige medische aandoening aan ten grondslag ligt.
Opdracht VWS
Minister Schippers van het ministerie van VWS gaf opdracht tot dit onderzoek omdat uit een eerdere ZonMw-verkenning over dit onderwerp bleek dat begrippen die op dit terrein gebruikt worden, niet eenduidig zijn. Denk aan voltooid leven, klaar met leven, lijden aan het leven en levensmoe.
Ook bij cijfers over ouderen die zeggen niet langer te willen leven, is vaak onvoldoende duidelijk over wie het precies gaat. Is deze wens bijvoorbeeld passief of actief, sluimerend of urgent? En ligt aan deze wens wel of geen medische aandoening(en) ten grondslag.
Reden achter actieve doodswens
In hun literatuurstudie maken de onderzoekers duidelijk dat het debat zich doorgaans toespitst op de ouderen bij wie de doodswens of wens tot levensbeëindiging níet voortkomt uit ondraaglijk en uitzichtloos lijden ten gevolge van een medisch classificeerbare aandoening.
Binnen de Euthanasiewet komen deze ouderen niet voor hulp bij levensbeëindiging in aanmerking. Op grond van indirecte cijfers schatten de onderzoekers dat deze groep zeer klein is, namelijk maximaal enkele tientallen personen in de Nederlandse bevolking.