"De finale, net gemist. Het is onvoorstelbaar. Na zo'n matige halve finale. Maar wat maakt het uit? Ik ben ontzettend trots op het Nederlands elftal. Dat was ik vooraf al. Zo ver komen op een WK. Het was niet altijd mijn voetbal tot nu toe, maar om attractief te zijn heb je ook een tegenstander nodig die wil. Of die helemaal niet kan, zoals Brazilië tegen Duitsland. De Duitsers konden schitteren, omdat Brazilië dat toeliet. Dat lag gisteren anders. Er gebeurde te lang helemaal niks. Daar werd iedereen gespannen van, leek het."
"Die Argentijnen spelen gerust een jaar zo afwachtend. En wij, ja, wij wilden misschien, maar zo zag ons spel er niet uit. Er kwamen heel lang te weinig ballen naar voren vanuit ons middenveld. Waardoor het leek of Robben en Van Persie niet in de wedstrijd zaten. Maar zij moesten zo veel arbeid verrichten om een linie terug in balbezit te komen. Dat kostte kracht, terwijl de bal vaker over de Argentijnse verdediging had moeten gaan, dan komen de spitsen eerder aan de bal."
"Het gebeurde niet, waardoor ik aan de wedstrijd van de avond ervoor begon te denken. Zo mooi worden halve finales niet vaak meer. De finale drukt meestal op die wedstrijden. Dat zag je gisteren goed, ik begrijp dat wel, ze wilden met zijn allen zó verdomd graag die finale halen. Toen Clasie er in kwam, werd ik optimistischer. Hij maakte het middenveld offensiever. Je kon helemaal niet zien dat-ie weinig gespeeld had. We werden beter, maar de wedstrijd bleef vlak. Iedereen was bang om de finale niet te halen. Ik snap dat wel, mooi voetbal telt dan even niet meer. Maar ik ben en blijf trots", zo beëindigd Van Hanegem zijn relaas in het Algemeen Dagblad.