'De problemen rond de zorg voor patiënten met ernstige psychische klachten worden alsmaar groter. Dat blijkt uit een peiling van de LHV onder 1406 huisartsen. Zo zegt bijna de helft van de respondenten dat patiënten langer dan 8 weken moeten wachten voordat ze gespecialiseerde hulp krijgen', aldus de LHV.
Wachttijden
Voor het eerst ontstaan ook wachttijden bij de POH-GGZ in de huisartsenpraktijk. LHV en GGZ Nederland waarschuwen dat tijdige hulp voor kwetsbare patiënten onder druk staat. De ggz-peiling is voor het 4e achtereenvolgende jaar gehouden.
Huisartsen geven aan dat er in het afgelopen jaar onveranderd meer patiënten met psychische klachten naar de praktijk komen (72%) en dat de gepresenteerde klachten wederom complexer zijn (74%) en dat op grote schaal meer patiënten vanuit de gespecialiseerde ggz worden overgenomen (81%). De huisartsen werken volop samen met een POH-GGZ (95%), waarvan 52 procent zegt dat deze praktijkondersteuner wachttijden heeft.
Geert-Jan van Loenen huisarts en LHV-bestuurder reageert: 'De recente marktscan van de NZa laat eveneens zien dat huisartsen meer patiënten met psychische klachten behandelen. Dat is ook de bedoeling, op voorwaarde dat mensen met zware klachten op tijd geholpen kunnen worden buiten de huisartsenpraktijk. En daar kraakt en piept het systeem, zo blijkt opnieuw.'
Beschikbare plekken
Meer huisartsen zeggen dat patiënten langer dan 8 weken moeten wachten voordat zij in de gespecialiseerde ggz terecht kunnen (47%). Door de aanhoudend lange wachttijden voor specialistische hulp, is opschaling vaak niet, of niet snel genoeg mogelijk.
Dit komt overeen met de signalen over wachttijden van GGZ Nederland en het Landelijk Platform GGz, de koepel van patiënten- en cliëntenorganisaties in de ggz. 'De gevolgen voor patiënten kunnen dramatisch zijn: meer psychoses, suïcides, panieksituaties dwangopname, sociaal isolement', zegt Marjan ter Avest, directeur van het Landelijk Platform GGz.
Van Loenen: 'Huisartsen hebben de afgelopen jaren samen met de POH-GGZ gezorgd dat mensen met psychische problemen zo goed mogelijk worden opgevangen in de huisartsenpraktijk. We vinden het onverteerbaar dat zij daarin niet worden gesteund door voldoende en tijdig beschikbare plekken in de gespecialiseerde ggz. Ggz-problematiek vraagt bovendien rust, tijd en aandacht.
De peiling laat duidelijk zien dat huisartsen tijdgebrek ervaren bij het overnemen van patiënten uit de gespecialiseerde ggz. Bij zeldzame aandoeningen kan ik mij ook goed voorstellen dat ze zich onvoldoende bekwaam voelen om de begeleiding van stabiel chronische ggz-patiënten op zich te nemen.'