"Patta! Patta! How are you?", roept een breeduit lachende Guram Kashia. Hij kijkt naar de smartphone die Eloy Room voor zijn gezicht houdt. Op het beeldscherm is Patrick van Aanholt te zien. Hij ligt thuis op de bank. Via Facetime feliciteert Van Aanholt, nu speler van Crystal Palace, zijn ex-teamgenoten.
Vitesse-legioen
De mixed zone in De Kuip is gevuld met lachende spelers van Vitesse. Kevin Diks staat voor een camera en eet tijdens het interview een pizza-punt. Room heeft net een pizza op, zegt hij. De keeper van Vitesse draagt net als Diks de rode badjas die iedere Vitesse-speler bij de bekeruitreiking kreeg. Room ruikt er aan. "Leuk souvenir hoor, maar ik ga 'm thuis wel direct in de was gooien. Het stinkt naar bier en champagne, haha."
Een historische avond noemt Room het. "We hebben geschiedenis geschreven. Ik zit al vijftien jaar bij Vitesse en dit is zonder twijfel het hoogtepunt in al die jaren. Deze prijs had de club ook echt nodig. En wij ook. Je merkt ook dat veel mensen emotioneel zijn, ook mensen rond de club. Er was veel spanning en dat komt er nu ook uit. Arnhem stond massaal achter ons. De fans in De Kuip gaven echt een boost."
Met 230 bussen werden zo'n 18 duizend Vitesse-fans in colonnes naar Rotterdam gereden. Op de heen- en terugweg stonden mensen op viaducten boven de A325 en A15 te zwaaien. Andere fans gingen met een cruiseboot over de Rijn en Maas naar De Kuip. Fans die niet aan een kaartje konden komen verzamelden zich in het centrum van Arnhem, waar op meerdere pleinen grote tv-schermen stonden.
"Ik denk dat we vanavond nog wel even de stad in gaan. Dat wordt waarschijnlijk een gekkenhuis. De fans hebben dit ook verdiend", aldus Room. "GelreDome zit misschien al jaren niet vol, maar op weg naar deze wedstrijd merk je dat Vitesse toch veel aanhangers heeft. Hopelijk blijft dat ook groeien door dit succes. Volgend seizoen spelen we minimaal zes wedstrijden in de Europa League. Dat is alleen maar goed voor de club. En voor ons ook natuurlijk. Het is een mooi podium om jezelf in de kijker te spelen."
Hangover
Kashia gaat ondertussen met vrijwel iedere van de dertig aanwezige journalisten in de mixed zone in gesprek. "Ongelooflijk, mijn hart gaat als een razende te keer. Wat is dit mooi om mee te maken. Bijna niemand weet hoe hard ik voor dit moment heb gewerkt. Het is nu zeven jaar sinds ik bij Vitesse ben. We zijn soms uitgelachen, omdat we zo ambitieus waren, maar nu staan we hier: als cupwinners. We mogen heel trots zijn. Ik ben nu de eerste captain van Vitesse die zo'n prijs in ontvangst mag nemen, de eerste in 125 jaar hè? Dat geeft een heel bijzonder gevoel."
"Weet je, geld, horloges, mooie auto's of dure telefoons moeten voor jonge voetballers nooit een drijfveer zijn om voetballer te worden. Het gaat om dit soort momenten. De mooiste beloning die je kunt krijgen als profvoetballer is een prijs als deze. Een prijs waarvoor je hard hebt moeten werken. We staan nu in de geschiedenisboeken. Misschien krijg ik ook zo'n grote foto aan de muur op Papendal, tussen Vitesse legendsals Theo Bos, Edward Sturing, Machlas en Curovic. Daar doe je het voor. Je wilt als mens gewaardeerd worden, niet vergeten. Ik ga nu een week lang feesten. En je moet niet gek opkijken als ik ergens dronken door Arnhem loop, haha. Ik speel de volgende wedstrijd ook met een hangover. Wat betreft mijn haar blonderen moet ik even kijken wat ik ga gebruiken. Iets wat na een dag weer eruit gaat", aldus Kashia, die een paar meter verderop Ricky van Wolfswinkel ziet staan.
"Ik ben Ricky de rest van mijn leven dankbaar. Hij maakte in deze finale het verschil voor ons, met zijn doelpunten. Ricky krijgt van mij een vakantiehuis in mijn vaderland Georgië als hij dat wil. Ik betaal alles", zegt Kashia en loopt vervolgens naar Van Wolfswinkel en kust hem op z'n wang. "He is the man."
Net-niet-club
Ook assistent-trainer Edward Sturing wordt omhelsd door Kashia. "Deze man gunde ik het ook nog meer dan mezelf." Sturing was in 1990 ook bij de voorlaatste bekerfinale waarin Vitesse speelde. Toen als speler. "Ik ben inmiddels wel iets grijzer en heb een paar rimpels erbij, maar die finale van 27 jaar geleden spookte nog weleens door mijn hoofd. Zeker de afgelopen dagen. In 1990 was er ook een enorme uitloop van fans uit Arnhem. Helaas verloren we van PSV. Ook doordat we een penalty misten vlak voor tijd. Ja, dat was John van den Brom. We hebben elkaar zeker nog even gesproken vanavond, maar niet meer over die penalty uit 1990 hoor, haha. Hij heeft mij netjes gefeliciteerd", aldus Sturing.
"Het is wel bijzonder om nu weer een bekerfinale mee te maken, in een andere functie, en die dan ook te winnen. Het mooiste van deze bekerwinst is nog dat wij niet langer de net niet-club zijn. Dat waren wij. Wij wonnen nooit wat. Nu hadden we de kans om dat om te zetten en die hebben wij gepakt. Het mooie is ook dat Ricky, een jongen van de club, door ons opgeleid, de finale beslist met twee goals."
Matchwinner
Het beeld van net-niet club werd weggepoetst door twee goals van Van Wolfswinkel in minuut 80 en 88. Na de wedstrijd liep de spits met zijn zoontje op de arm over het veld van De Kuip. "Mooi om dit soort successen met familie te delen. Zoals nu met mijn zoon. Hij wilde zo graag het veld op komen. Hij is gek op die miniatuurbeker. Er zaten veel familieleden en vrienden op de tribune", zegt Van Wolfswinkel.
Aan het begin van dit seizoen keerde Van Wolfswinkel weer terug naar Arnhem, na jaren bij FC Utrecht, in Portugal, Engeland, Frankrijk en Spanje. "Ik heb in het buitenland veel geleerd dat ik in Nederland weer kan gebruiken: slimmigheden en loeren op momenten. Het gaat dit seizoen goed. In de competitie heb ik ook achttien keer gescoord…"