Expeditie naar het laatste paradijs op aarde in Museon

Het team heeft in ruim 20 dagen tijd, meer dan 125.000 foto's gemaakt. Deze foto's zijn te bewonderen in een exclusieve tentoonstelling in het Museon. In deze expositie wordt tevens een gefilmde documentaire van de expeditie naar Aldabra getoond waarbij de bezoeker een goed beeld krijgt van de extreme omstandigheden waaronder de fotografen hun werkzaamheden hebben verricht. Verder is er aandacht voor de apparatuur en diverse gebruiksvoorwerpen die de expeditieleden hebben gebruikt. Bij de tentoonstelling is het boek 'Aldabra, een unieke stip op 9.24 zuid 46.12 oost, geschreven door Frans Buissink en Nico Vanderveen' verschenen. De expositie loopt tot en met 29 oktober 2006.

De leden van het expeditieteam waren de Nederlandse natuurfotografen Danny Ellinger, Jan Vermeer, Willem Kolvoort, Wil Meinderts, Wil Klomp, Peter Verhoog, Jan van Arkel en
Philip Friskorn. Door het camerateam, bestaande uit Cisca Mommenhof en Jan Smelik, is 60 uur film gemaakt.
De voorbereidingen hebben bijna twee jaar in beslag genomen. De fotografen hebben onder uiterst zware omstandigheden de flora en fauna van het eiland minutieus vastgelegd.

Aldabra is een eiland, dat op een stuk duinlandschap na, volkomen vlak is. Het is een van jongste eilanden van de Seychellen, en gevestigd op een vulkaantop. Dat is nog altijd te zien aan de ellips die de lagune omsluit en waaronder de vroegere krater ligt. De oceaan rondom is vierduizend meter diep. Het eigenlijke vulkanische gesteente ligt op vijfhonderd meter diepte. De rest van de opbouw bestaat uit kalk en versteend koraal.

Hoewel de grootste uitgedoofde vulkaan ter wereld, is Aldabra niet meer dan een streep aan de horizon - bijna onvindbaar. Dat zal zeker hebben bijgedragen aan het behoud van de zo unieke natuur van dit eiland. Avonturiers, reizigers of zeelieden die er ooit, soms per ongeluk, voet aan wal zetten, hebben zich verbaasd over de reuzenschildpadden die er rondstapten. Na hun bezoek wisten zij één ding heel zeker: het eiland was niet geschikt voor de mens. Er was nauwelijks drinkbaar water te vinden en het landschap was nagenoeg ontoegankelijk. Het besef dat zich op dit stipje in de oceaan een heel bijzondere gemeenschap van planten en dieren had gevestigd, kreeg pas veel later vorm. Het was niemand minder dan Charles Darwin die er de uitzonderlijke waarde van inzag en in 1874 bij Britse overheden die destijds Aldabra beheerden, pleitte voor maatregelen, voornamelijk voor de door de mens bedreigde reuzenschildpadden. Pas in 1971, bij de vestiging van het onderzoeksstation, kregen de schildpadden de wettelijke bescherming die ze verdienden.

Het eiland Aldabra bestaat eigenlijk pas ongeveer 125.000 jaar. Alles wat er op dit eiland leeft, heeft zich er pas daarna gevestigd. Het leven op dit afgelegen atol heeft een heel
korte (vergeleken met de rest van de wereld) en een heel aparte evolutie meegemaakt. Er is een ander ecosysteem ontstaan, met een ander hiërarchie in leven. De meeste
diersoorten kwamen op het eiland terecht met de zeestromingen en de heersende winden van Madagaskar.

De landdieren die er tegenwoordig leven zijn er puur bij stom toeval terechtgekomen, meedrijvend op een stuk boom of misschien wel op eigen kracht. Er zijn geen roofdieren,
waardoor de reuzenschildpad het 'topdier' is geworden.

Het succes van deze reuzen is te danken aan het barre landschap van Aldabra. De planteneter heeft er nauwelijks concurrentie. Er is geen ander type groot landdier
denkbaar dat zo goed is opgewassen tegen verscheurend scherpe rotsen en de periodes van droogte als de reuzenschildpad. Reuzenschildpadden blijken verrassend goede zwemmers met een groot drijfvermogen. De landing van één zwanger vrouwtje op Aldabra kan al genoeg geweest zijn. Ondanks alle ontberingen door de tijden heen heeft hij stand
kunnen houden. In zijn lichaamsbouw en levensfuncties zijn 180 miljoen jaar evolutie, ervaring en overlevingstechnieken verwerkt. Alleen een reptiel dat destijds ontsnapt is
aan de Apocalyps van de sauriërs, is kennelijk sterk genoeg om topdier te zijn in het Jurassic Park dat Aldabra heet.

De expositie 'Aldabra, het laatste paradijs op aarde', is door het Museon gemaakt in samenwerking met fotobureau Foto Natura, the Aldabra Foundation en het Wereld Natuur
Fonds.

'Jouw Wereld, Mijn Wereld'is de vaste nieuwe expositie in het Museon. Op een moderne manier wordt getoond rijk onze wereld is aan natuurlijke en culturele diversiteit en wat
onze rol is bij het in stand houden hiervan. In het expositieonderdeel 'De zee'wordt de enorme biodiversiteit en het belang van de zee voor het leven op aarde op een bijzondere manier voor het voetlicht gebracht.