Jan Rap en z'n maat

Speeldata: 7, 14, 21, 22 (matinee), 27 en 28 oktober; 1, 4, 9, 11, 12 (matinee), 18 en 25 november; 2 december. Er zijn al 6 voorstellingen uitverkocht!
Avondvoorstellingen beginnen om 20.30 uur, de matinees om 14.30 uur. Entree € 8,--, kaartverkoop via Stadsschouwburg Middelburg.

Peter Adriaanse is met de spelers nog volop bezig met de repetities van het stuk Jan Rap en zijn maat. Hij koos speciaal dit stuk om de jongeren die in 2005 lid zijn geworden van het Middelburgs Theater de kans te geven mee te spelen. Acht jonge acteurs zijn er helemaal voor gegaan en zetten samen met andere acteurs een prachtig stuk neer. Soms grof en dreigend maar vaak ook heel kwetsbaar.

Jan Rap en z'n maat is een fascinerend verslag, voor het eerst gespeeld in de jaren zeventig, over de ervaringen die Yvonne Keuls opdeed in een opvangcentrum voor jongeren. Het stuk heeft in de jaren 70 nogal wat stof doen opwaaien.

Een hard en realistisch relaas van menselijke mislukkingen, falende instanties en blunderende teamleden. Thema's als leed en onmacht, angst en het grote gemis aan liefde, maar ook schuld en eigen verantwoordelijkheid worden met liefde behandeld.

Ook in deze tijd zijn er nog veel jongeren die hun gevoel voor veiligheid compleet kwijt zijn en zich , om wat voor reden dan ook, nergens echt thuis kunnen voelen. Reden temeer om dit stuk ook het Middelburgs Theater op de planken te brengen.

Jan Rap… is een toneelstuk dat de realiteit van een opvangtehuis voor op drift geraakte jongeren op een bijzonder expliciete manier naar het theater brengt. Hard, onverbiddelijk, uitzichtloos, ontroerend...

Als toeschouwer krijg je een douche emoties over je heen die je een ongemakkelijk gevoel geven. Het woordengeweld van de jongeren komt waarschijnlijk hard aan en dat is maar goed ook. Dit stuk zou weinig zin hebben indien het niet zou shockeren. Het zet je aan tot nadenken, zadelt je op met emoties en laat je wat radeloos achter.

Dit soort toneel toont de kille kant van onze maatschappij die wij allemaal zo wonderlijk goed weten te verbergen, die wij zo vlot ontvluchten en waar wij graag blind voor zijn. Het stuk speelt in een opvangtehuis voor jongeren. Ze zijn gevlucht uit kindertehuizen, soms mishandeld door ouders en pleegouders, opgesloten, platgespoten en behandeld in isoleercellen, koudwaterbaden,…etc.

Het tehuis kan geen blijvend onderdak verlenen. Pogingen de jonge mensen elders onder te brengen lopen haast iedere keer spaak. Zelf willen ze het liefst in het tehuis blijven. Een beetje rotzooien en ruziën, een beetje hobbyen en knuffelen, en bovenal: met rust gelaten worden door de autoriteiten.

Er ontstaan conflicten onder de stafleden. Mogen we jongeren die serieus gestoord zijn wel opnemen, mogen we proberen wat therapie te geven, onbevoegd als we zijn? Wat moeten we met al die blijvende logés waar we geen uitkering voor krijgen? Uiteindelijk moet het huis opgeheven worden…