Na een goede eerste helft van de Tukkers, volgde een uiterst moeizame waarin de gastheren lang mochten geloven in een punt, dat niet onverdiend was geweest.
FC Twente mag dan sinds kort een trainer hebben die staat voor aanvallend voetbal en pressie spelen, maar na de vierde echte krachtmeting dit seizoen is de vraag gerechtvaardig waar de Tukkers nu eigenlijk het beste in zijn: een voorsprong verkrijgen en uitbouwen óf die verdedigen?
In de eerste helft speelde FC Twente het spel wat coach Co Adriaanse graag ziet: gedurfd, met veel initiatief, veel wisselingen en een keurig verzorgd positiespel. Tegenstander NAC Breda had weinig te vertellen en grote kansen vielen er te noteren voor Steven Berghuis (vanaf zes meter over) en Luuk de Jong (via de lat over).
De voorsprong die Twente verdiende, kreeg de ploeg dan ook, maar wel via een cadeautje. Verdediger Jordy Buijs hakte volkomen onnodig met gestrekt been Peter Wisgerhof neer in het strafschopgebied en de penalty was terecht en niet te missen. Specialist Marc Janko maakte dat simpel duidelijk: 0-1.
In de tweede helft echter maakte NAC er een echte wedstrijd van, durfde het vooruit te verdedigen en Twente onder druk te zetten. Direct ontstonden er kansjes voor de Brabanders en sloeg bij de Tukkers de twijfel toe, net als eerder gebeurde in de Champions League-voorronde tegen FC Vaslui en de Johan Cruijff Schaal tegen Ajax; moeten we de voorsprong consolideren of groter maken?
Door dat hinken op twee gedachten maakten de bezoekers het onnodig spannend en bleef NAC er lang in geloven. Zeker omdat de gastheren op een gegeven moment met vijf (!) aanvallers gingen spelen en kansen kregen via de nieuwe publiekslieveling en topscorer uit de voorbereiding Alex Schalk.
FC Twente won dan wel weer, maar wel met hangen en wurgen en pijn en moeite. Dus is de vraag nu; maakten de Tukkers het zichzelf nou zo moeilijk, deed een opgeleefd NAC dat of de toegenomen twijfel die misschien wel een rem kan zetten op de ontwikkeling die de trainer Adriaanse graag ziet?
