zondag, 16. augustus 2015 - 9:46 Update: 16-08-2015 20:37

De chaos en wanhoop door de ogen van Annemarie Koevoet op het Griekse eiland Kos

De chaos en wanhoop door de ogen van Annemarie Koevoet op het Griekse eiland Kos
Chaos en wanhoop door de ogen van Annemarie Koevoet op het Griekse eiland Kos
Koss

Anja Koevoet uit Zaltbommel is een van de Nederlanders die zich de situatie op Kos heeft aangetrokken en naar het Griekse eiland afreisde om te helpen. Ook uit religieuze overwegingen is Anja met een aantal vriendinnen naar Griekenland gegaan om een helpende hand te bieden. Tegenover Blik op Nieuws doet Anja haar verhaal.

''Zo gevaarlijk is het dus.. Heb ik vandaag echt bijna een kind voor mijn ogen zien verdrinken?

Vanochtend uur of twaalf. Drie of vier boten gesignaleerd bij Sikaminias. Met beide Annemaries in twee auto's die kant op.

Een groepje pikzwarte Somalische jongens is al aan land als we arriveren en heeft aan de kant van de weg de schaduw opgezocht. Ze wachten op de tweede boot waar hun vrienden in zouden zitten. Door de verrekijker bespeurt Annemarie een bootje, maar al gauw blijkt dat dat ver uitwijkt naar rechts en dus een eind verderop aan gaat komen. Ik stap snel in ons blauwe autootje.

Een hele club journalisten scheurt voor mij uit. Ze kiezen hun positie op het strand en ik maak zelf ook een filmpje van het naderende bootje. Hé, de andere meiden zijn niet achter mij aan gekomen. Ben zomaar weggereden zonder te zeggen waar naartoe. Iets te enthousiast... Gelukkig ben ik niet alleen, ik ben omringd door de pers.

Als de overvolle boot de rotsige kust bereikt, stap ik het water in en help een oudere vrouw aan land. Overal om mij heen beginnen mensen uit te stappen. De boot drijft af, ik probeer m tegen te houden, maar dan kan ik ondertussen niet ook nog kinderen over de rand heen tillen. Ik kijk om me heen en zoek naar balans op de glibberige keien. Waar is iedereen?

Ik krijg een baby in mijn armen gedrukt en draai me weer om naar het strand. De fotografen schieten hun actiefoto's, de camera draait en de pluizige microfoon zwaait in het rond. Maar niemand neemt de moeite om het kindje van mij over te nemen. "Can anybody help instead of just taking pictures?" Geen reactie. Verontwaardigd denk ik 'jammer voor je' en duw de drijfnatte baby in de handen van een vriendelijk ogende grijze reporter en ga verder. Binnen een oogwenk is de boot leeg. De baby lijkt tevreden in de armen van de reporter en iedereen is safe aan land. Dat viel toch nog mee. Dank U, Heer.

Maar nog voor ik kan beginnen met instructies geven en water uitdelen, wordt er gewezen naar de zee. Nog een boot.

Hop, achter het stuur. Vrrrroem, in volle vaart erop af. Stof wolkt naar binnen door het openstaande raampje. Tussen de olijfbomen door hou ik het bootje al rijdend in de gaten. De banden slippen als ik de handrem aantrek. Met natte Teva's over losliggende stenen rennen = niet handig. Ik ben maar net op tijd en loop de boot tegemoet. Camera's klikken. Ik ben nog steeds alleen.

Ruw word ik aan de kant geduwd. Een fotografe zit op haar knieën in het grind. Met haar donkerbruine ogen kijkt ze geërgerd naar me op. Of ik niet door haar beeld wil lopen. "Well, excuse me, I'm here to help, not to be filmed!"

''Dan gaat alles ineens razendsnel''

Pang! De doffe plof van het lek steken van de boot, een bekend geluid. Maar... Nee! Dit is veel te vroeg! De boot ligt nog te diep in het water! In paniek leunen de mannen die aan de lekke kant zitten, naar opzij en springen uit de boot. De boot helt over naar rechts en zeewater stroomt naar binnen. Dit. Gaat. Niet. Goed.

Ik laat mijn telefoon op de grond vallen en heb ook nog het benul om mijn autosleutels uit mijn broekzak te halen. Dan duik ik in het water.

Vrouwen trekken aan mijn armen, kinderen gillen, ik til een jongen van tien over de rand en probeer een klein meisje vast te pakken, maar zware doorweekte rugzakken liggen in de weg. Water, nog meer water. Iedereen duwt en trekt en tuimelt over elkaar terwijl de boot zich vult. De kleintjes zitten in het midden en kunnen nergens heen. Ze gaan verdrinken. Ze gaan hier voor mijn ogen verdrinken! Jesus, safe those children. Jesus!!!

Wanhopig kijk ik naar de mensen van de pers die droog op de kant staan. Druk lopen ze heen en weer om dit drama vast te leggen. Verbijsterd schreeuw ik om hulp. De beelden zullen vast spectaculair zijn en ja, ze geven de rauwe werkelijkheid weer en dat is belangrijk, maar in Gods naam, HELP TOCH!

Ik sta inmiddels tot mijn oksels in het water. De mensen in de boot verdringen elkaar om zo snel mogelijk voet op vaste grond te kunnen zetten. Ik kijk alleen maar naar de lamgeslagen kleuter die temidden van het gewoel niet beseft in welk gevaar hij verkeert. In gedachten zie ik hem al op de bodem van de boot platgedrukt worden en verdrinken in het water dat de boot nog altijd langzaam maar zeker vult. En dat fragiele meisje van nog geen twee met een pietepeuterig staartje op haar hoofd, straks kiept ze nog over de rand en komt onder de boot terecht. Uit alle macht houd ik de leeggelopen rand van de boot zoveel mogelijk stabiel. Met mijn andere hand grijp ik kinderarmpjes vast, sjor ik aan tassen, duw ik mannen over de rand en ergens in mijn achterhoofd blijf ik bidden. Jesus, safe the children. Jesus, safe the children.

Ergens tussen dat schietgebed en het moment dat ik de laatste rugzak uit het water sleepte, moet iedereen veilig aan land zijn gekomen. Het is aan mij voorbijgegaan.

Verdwaasd loop ik rond. Een jonge moeder zit huilend op een grote kei. Ik ga naast haar zitten en dank met haar mee dat haar kleintjes levend naast haar op de grond zitten. Zwemvesten worden op een hoop gegooid en een vergeten kinderschoentje uit de boot gegrabbeld voordat ook de andere zijde 'poef' wordt lek gestoken. Jongens tikken me op de schouder en zeggen 'tenk joe'. Een fotograaf komt vertellen dat ie mijn telefoon heeft. Ik zoek naar mijn autosleutels en vind ze. Ik kan alleen maar huilen.''