De verdachte adviseerde bij een overeenkomst waarbij het Gemeentelijk Havenbedrijf Rotterdam garanties verstrekte voor leningen die werden aangegaan door de RDM. Deze garanties werden in het geheim verstrekt door het hoofd van dienst van het Havenbedrijf zonder dat de toezichthoudende instanties daarvan wisten en zonder dat zij toestemming hadden gegeven. Toen de bedrijven van het RDM-concern de kredieten niet konden terugbetalen werd het Havenbedrijf voor die terugbetaling aangesproken.
In een voor het doorgaan van de garantieovereenkomst belangrijk advies, een zogenoemde ‘legal opinion’, liet de advocaat een cruciale passage uit de statuten van het Havenbedrijf weg. In die passage staat dat voor het afgeven van de garanties de voorafgaande toestemming nodig was van de raad van commissarissen. De advocaat schreef juist dat die toestemming niet nodig was. Volgens de verdachte was het weglaten van die passage een ‘oenige vergissing’.
Het hof stelde vast dat zijn legal opinions weliswaar onjuiste informatie bevatten maar dat daarin ook een opmerking stond die erop wijst dat de advocaat aandacht vroeg voor een mogelijk dispuut over de eis van toestemming van de commissarissen. Daarom achtte het hof de adviezen geen valsheid in geschrift en sprak het de advocaat daarvan vrij. Die redenering vindt de Hoge Raad niet juist.
Dat geldt ook voor het oordeel van het hof dat de advocaat de door hem opgestelde zogenoemde ‘certificates’ niet opzettelijk vals zou hebben opgemaakt omdat deze documenten door de directeur van het Havenbedrijf waren ondertekend. In de certificates staat onjuist vermeld dat de commissarissen toestemming hadden gegeven.