Het hof laat het oordeel van de rechtbank daarover grotendeels in stand. Evenals de rechtbank acht het hof bewezen dat de twee mannen de vrouw onder erbarmelijke omstandigheden ruim drie maanden van haar vrijheid beroofd hielden. Ze dwongen haar om medicijnen te gebruiken en veel alcohol te drinken. Daarnaast werd ze met grote regelmaat verkracht en zwaar mishandeld. Ze liep onder meer een gebroken neusbeen en een breuk in haar onderkaak op en moet meerdere tanden missen.
Oordeel van het hof
De twee belangrijkste verweren van de verdediging waren dat de verklaringen van de vrouw, die essentieel zijn voor het bewijs, onbetrouwbaar waren en dat geen sprake was van wederrechtelijke vrijheidsberoving omdat er voor de vrouw voldoende praktische mogelijkheden waren om uit de woning te ontsnappen of anderszins de buitenwereld van haar situatie op de hoogte te brengen.
Het hof heeft beide verweren verworpen.
De verklaringen van de vrouw acht het hof betrouwbaar vanwege de innerlijke consistentie daarvan en de ondersteuning die voor de inhoud van die verklaringen te vinden is in andere bewijsmiddelen. Daarbij zijn in hoger beroep de over en weer belastende verklaringen van de beide mannen bijgekomen.
Ten aanzien van het andere verweer heeft het hof overwogen dat de beide mannen, naast de fysieke beperkingen die de vrouw zijn opgelegd in de vorm van onder meer het afsluiten van de woning, voortdurend een dusdanig dreigende situatie voor de vrouw hebben gecreëerd waardoor voor haar, mede in aanmerking genomen haar doofheid en spraakgebrek, de vrijheid ontbrak zich aan de beide mannen te onttrekken.
Aan een bewezenverklaring van de vrijheidsberoving staan eventuele ontsnappingsmogelijkheden niet in de weg. Evenmin kan volgens het hof uit het enkele niet benutten van die ontsnappingsmogelijkheden worden afgeleid dat haar verblijf in de woning vrijwillig was.
De straf
Het hof acht vanwege de ernst van de feiten lange gevangenisstraffen passend en noodzakelijk en omdat de kans op herhaling groot is heeft het hof daarnaast, mede op grond van een vastgestelde stoornis, bij beide mannen de maatregel van tbs met dwangverpleging noodzakelijk geacht.
De rechtbank heeft een van de mannen veroordeeld tot een gevangenisstraf van negen jaar en tbs met dwangverpleging. De belangrijkste reden voor die hoge straf was, naast de ernst van de feiten, de leidende rol die deze man in het gebeuren had. Het hof laat die straf in stand.
De andere man is door de rechtbank veroordeeld tot een gevangenisstraf van zeven jaar en tbs met dwangverpleging. Gelet op de jonge leeftijd van deze man (19 jaar ten tijde van het plegen van de feiten en nu 22 jaar) en de aard van de bij hem geconstateerde gedragsproblematiek vindt het hof het van belang dat bij deze man snel met zijn tbs-behandeling wordt begonnen. Daarom legt het hof hem een gevangenisstraf van vijf jaar en tbs met dwangverpleging op.