De LSP is de index die aangeeft bij welke zorgverleners – huisartsen en apothekers – zich patiëntgegevens bevinden. Het inrichten en gebruiken van een zorginfrastructuur waarbij, op grond van een eenmalige op voorhand gegeven toestemming door de patiënt, zorgaanbieders bepaalde onderdelen uit de dossiers van huisartsen en apothekers kunnen inzien, betekent niet dat een ongerechtvaardigde inbreuk op de persoonlijke levenssfeer van de patiënt wordt gemaakt.
Een dergelijke toestemming kan een gerechtvaardigde doorbreking van de geheimhoudingsplicht van de (informatie verstrekkende) zorgaanbieder opleveren. Van belang is dat patiënten ervoor kunnen kiezen bepaalde informatie af te schermen. Daarop wordt in de informatiebrochure aan de patiënten ook gewezen.
Voor een rechtmatige gegevensuitwisseling is wel nodig dat de toestemming uit vrije wil wordt verleend, voldoende specifiek is en gebaseerd is op voldoende informatie ('informed consent'). Naar het oordeel van het hof voldoet het huidige systeem van toestemming vragen aan deze eisen.
De eisers, onder andere een huisartsenvereniging, meenden dat het LSP niet zodanig is ingericht dat zij – in lijn met het medisch beroepsgeheim – kunnen aangeven welke informatie voor een specifiek gekend doel mag worden verstrekt aan een gekende derde. Ook stelden eisers dat de door VZVZ gevraagde toestemming van de patiënt juridisch gebrekkig is en onvoldoende grondslag vormt voor het doorbreken van het beroepsgeheim.