Een hulphond is niet meer weg te denken, daar zijn alle cliënten het over eens. ‘Had ik mijn hond maar véél eerder gekregen’, zegt Erik (51). De oud-marinier werd uitgezonden naar oorlogsgebieden en ontwikkelde daardoor PTSS-klachten. Erik: ‘Ik kan weer genieten van mijn leven. Ik had nooit verwacht dat mijn hond Bonsaï dat voor mij kon betekenen. Dat heb ik met jaren therapie niet voor elkaar gekregen. Vroeger durfde ik niet alleen de deur uit. Was altijd op mijn hoede. De PTSS is er nog, maar ik ben een ander mens geworden door mijn hond. Veel liever, zorgzamer.’
Persoonlijke ogen
Alle cliënten voelen zich met hulphond zelfstandiger en beter in staat om sociale contacten te onderhouden en aan te gaan. Men was zonder hond 100% afhankelijk van anderen om ergens te komen. Zo ook Sylvana (23) die slechtziend geboren is. ‘Ik durfde niet zonder mijn ouders of zus naar buiten. Maar zij zijn niet mijn ‘persoonlijke ogen’, dus ik was heel spaarzaam met hulp vragen. Ik ging alleen nog de deur uit als het écht nodig was.’
Eigen plan trekken
Twee derde van de cliënten heeft door de hulphond een grotere rol in de maatschappij. Voor de één betekent dit vrijwilligerswerk. Voor de ander een betaalde baan of een studie. De helft van de ondervraagden is werkzaam. Meerdere hadden dit zonder hond niet kunnen (blijven) doen. Sylvana: ‘Dankzij hem kon ik mijn eigen plan weer trekken: studeren aan een hogeschool. Ik heb daar heel veel nieuwe vrienden gemaakt en voel me heel zelfverzekerd. Dat komt door Arlan: hij heeft mijn wereld vergroot.’
Geen ‘patiënt’ meer
De hulphond neemt gemiddeld twee tot zes uur per dag aan taken over van de naaste omgeving. Dit heeft een grote positieve invloed op het hele gezin. Enerzijds geven cliënten aan zich weer een gezinslid te voelen in plaats van een patiënt. Anderzijds ervaart de omgeving meer vrijheid en veel minder zorgen. Hulphonden kunnen bijvoorbeeld medicatie brengen, een telefoon aangeven of schoenen uittrekken. Ook autoritjes zijn minder nodig omdat de cliënt zelf op pad kan met de hond.