De resultaten van het onderzoek onder leiding van KU Leuven-professor Hugo Vankelecom en professoren Ivo Lambrichts en Annelies Bronckaers van UHasselt verschenen in Cellular and Molecular Life Sciences.
Onze tanden zijn zeer belangrijk bij gewone activiteiten zoals eten en spreken, alsook voor ons zelfbeeld en psychologisch welzijn. Over de menselijk tand is nog relatief weinig gekend. Een belangrijke reden is het feit dat bepaalde menselijke tandstamcellen, in tegenstelling tot die van knaagdieren, moeilijk in het labo te kweken zijn. Het KU Leuven-team van professor Hugo Vankelecom, in samenwerking met UHasselt, ontwierp daarom een 3D-onderzoeksmodel met stamcellen uit het dentaal follikel, een vliesje dat rond menselijke tanden zit die nog niet zijn uitgekomen.
Tanden op natuurlijke wijze herstellen
Dagelijks worden onze tanden blootgesteld aan zuren en suikers uit voedingsmiddelen die schade kunnen berokkenen aan ons tandglazuur. Helaas kan dit weefsel zichzelf niet herstellen, waardoor een ingreep van de tandarts nodig is. Die moet de gaatjes vullen met een synthetische pasta. “In ons nieuwe model zijn we er in geslaagd om van tandstamcellen ameloblasten te maken die op hun beurt glazuurcomponenten produceren”, legt doctorandus Lara Hemeryck uit. In de toekomst zouden deze cellen kunnen gebruikt worden om tandglazuur op een natuurlijke manier te herstellen.
Impact in vele sectoren
Het 3D-celmodel kan ook toepassingen hebben in andere sectoren. Zo zou het de voedingsindustrie kunnen helpen bij onderzoek naar het effect van bepaalde voedingsmiddelen op tandglazuur, of producenten van tandpasta om de bescherming en verzorging te optimaliseren. Verder kan het nieuwe onderzoeksmodel ook gebruikt worden om inzichten te verwerven in het ontstaan van bepaalde tandziekten. “Daarnaast willen we dit model combineren met andere types tandstamcellen, om op die manier ook andere tandstructuren, en uiteindelijk een volledige biologische tand te ontwikkelen. Nu hebben we ons gefocust op ameloblasten, maar het is duidelijk dat ons nieuwe model verschillende mogelijkheden opent voor verder onderzoek en talloze
toepassingen”, besluit professor Vankelecom.