De KNMG vindt, na weging van de wet, de artseneed en de KNMG-gedragsregels, dat dit niet van artsen en andere hulpverleners (vanaf hier: hulpverleners) gevraagd en verwacht kan worden. Hulpverleners hebben een individuele zorgplicht, maar ze hebben ook de verantwoordelijkheid voor hun eigen gezondheid en die van hun naasten, en een medeverantwoordelijkheid voor de continuïteit van de zorgverlening in brede zin.
De KNMG stelt vast dat de risico’s van COVID-19 voor hulpverleners op dit moment te groot zijn. Een besmetting kan ook voor gezonde mensen grote risico’s met zich meebrengen. Hulpverleners die zelf besmet zijn met COVID-19 lopen potentieel ook het risico eraan te overlijden of schade op te lopen wanneer de ziekte ernstig zou verlopen. Daarnaast lopen zij de kans langdurig niet inzetbaar te worden door ziekte, en verhogen zij de kans dat andere patiënten in de zorg besmet raken.
Dit betekent dat aan hulpverleners alleen directe zorg aan patiënten met (vermoedelijk) COVID-19 gevraagd mag worden, als zij voorzien zijn van afdoende pbm. Wat als ‘afdoende’ geldt wordt bepaald door de richtlijnen van het RIVM. De overheid en de zorginstellingen/ werkgevers moeten dus alles in het werk stellen om hulpverleners te voorzien van afdoende persoonlijke beschermingsmiddelen.
De KNMG vermoedt dat in situaties van uiterste nood hulpverleners mogelijk individueel zullen besluiten toch hulp te verlenen zonder afdoende bpm. Hoewel dit vanuit individueel oogpunt begrijpelijk is, vindt de KNMG dat hulpverleners daar toch zeer terughoudend mee moeten zijn. Naast hun persoonlijke belang en het individueel patiëntenbelang, moeten hulpverleners ook het algemene belang van de gezondheidszorg meewegen: ze hebben een verantwoordelijkheid voor de continuïteit van de gezondheidszorg in bredere zin, die door grootschalige uitval van hulpverleners in gevaar kan komen.