Politieagenten
Deze zaak gaat over zogeheten babbeltrucs, waarbij oudere slachtoffers geld en sieraden afhandig zijn gemaakt. De gevolgde werkwijze was in het merendeel van de gevallen dat zij aanbelden bij oudere mensen en zich voordeden als politieagenten. Daarbij toonden zij een vervalst politielegitimatiebewijs om op die manier vertrouwen te wekken. Zij zeiden dat zij enkele inbrekers op het spoor waren of hadden vastgezet en dat zij informatie hadden dat de mensen op de nominatie stonden voor een inbraak. Zij vroegen of er kostbaarheden en geld in huis waren en zo ja, of zij deze mochten zien en/of fotograferen om de opsporing te vergemakkelijken. Aangevers vertrouwden deze ‘politieagenten’ en gaven hen geld en sieraden, soms tot een bedrag van vele duizenden euro’s. Vervolgens verlieten de daders spoorslags de woning, de aangevers, die oud en moeilijk ter been waren, in grote verwarring achterlatend. Beide daders hebben op deze manier duizenden euro’s en/of sieraden buitgemaakt. Sieraden die voor de slachtoffers vaak van onschatbare waarde zijn.
Bewijsmiddelen
Deze manier van werken vormt een belangrijke overeenkomst tussen de afzonderlijke dossiers, hoewel er op ondergeschikte punten ook verschillen zijn. De overeenstemming in de gevolgde werkwijze is echter niet voldoende voor een bewezenverklaring. De rechtbankheeft onder ogen gezien dat deze babbeltruc een in criminele kringen kennelijk populaire werkwijze is om mensen geld afhandig te maken. Ook het door de slachtoffers verstrekte signalement van de daders kan - indien het uiterlijk van verdachten hierin past - op zichzelf niet doorslaggevend zijn. De rechtbank heeft alleen die feiten bewezen geacht, waarin er telkens ten minste 1 concreet bewijsmiddel is dat specifiek in de richting van verdachten leidt. Bijvoorbeeld het gegeven dat de telefoons van de daders tijdens de diefstal een zendmast in de buurt aanstraalden of het gegeven dat verdachten dezelfde dag of een dag later substantiële geldstortingen hebben gedaan of anderszins uitgaven hebben gedaan terwijl van een regulier inkomen niet blijkt. Deze bewijsmiddelen kunnen per zaak wisselen. Bewezen is ook het gebruik maken van vervalste politiepasjes en ten aanzien van de 51-jarige man ook het witwassen. De 41-jarige man wordt van dat laatste vrijgesproken, omdat niet is voldaan aan de in de rechtspraak aangescherpte eisen voor witwassen wanneer het gaat om geld dat is verkregen door een zelf gepleegd misdrijf.
Lafhartig en laag
Volgens de rechtbank is bij de 51-jarige man 8 pogingen tot diefstal en 11 voltooide diefstallen bewezen. De 41-jarige man worden 8 pogingen en 9 voltooide diefstallen bewezen geacht. De rechtbank neemt verdachten deze buitengewoon lafhartige werkwijze kwalijk. Zij hebben bewust oudere en kwetsbare mensen uitgezocht en hebben misbruik gemaakt van het vertrouwen dat mensen hebben en ook moeten kunnen hebben in de politie. Veel slachtoffers zijn van hun in vele werkzame jaren bijeen vergaarde spaargeld beroofd. In één geval gingen de daders zover dat zij een bijna blinde vrouw van 95 jaar de sieraden die zij droeg afnamen; alleen de trouwring mocht zij houden. Om de slachtofferverklaring te citeren: ‘Omdat ze zo slecht ziet werd ze ‘geholpen’ door de jongste. Die nam de ringen van haar vingers, de armbanden en het horloge van haar handen, de ketting van haar hals en de oorbellen uit haar oren. Alles verdween in de zakken van de oudste heer.’ Lafhartig en laag bij de grond, oordeelde de rechtbank. Slechts een langdurige onvoorwaardelijke gevangenisstraf kan het antwoord zijn.
Eerder veroordeeld
De 51-jarige man is al talloze malen veroordeeld voor diefstal, verduistering, vernieling en mishandeling. De 41-jarige man is eerder in Oostenrijk veroordeeld tot 3 gevangenisstraf voor diefstal en in Zweden voor heling.